Sondagoggend het ek opgestaan. ‘n Nuwe dag was hier om dit ten volle aan te gryp. Met die bak wat vir my hoendertjies gevul was vol kos het ek opgeloop na hulle. Hulle was te bly om lekker kossies te kry. Die klein kuikens het erg lawaai dat ek hulle moet oop maak dat hulle net bietjie hulle bene kan rek voordat ek hulle weer moes toe maak as gevolg van die valke wat hulle vang. 

Op pad terug huis toe het ek die honde gesien oor iets staan. My seuntjie hoendertjie wat altyd op my skoot kom kuier het onder hulle gelê, ek het met my diepste stem geskree. My bene kon my nie vinnig genoeg tot by hom dra nie. Ek het hom opgetel. Hy het nog gelewe. Maar hy was nie lekker nie. Ek het hom op my skoot getel. Hom mooi bekyk waar het hy seer gekry. My hart het in my kas geklop. As dit maar net een van die ander was dan was die seer nie so seer wat ek in my hart gevoel het nie. Stadig maar seker het hy sy koppie opgetel. Ek het hom kom neersit by my op die bank op die stoep. Ek het hom toegegooi met ‘n warm serp. So nou en dan het ek vir hom laat water drink.  Die aand toe ek hom terug vat na die hok wat hy nog nie homself nie. Maar ten minste bietjie beter. Die volgende dag het hy beter gelyk, die derde dag was hy aan die gang maar nie die hoendertjie van ouds nie. Hy het skuil meer onder die voertuie en stap nie saam met die ander hoenders nie.

Om ons is alles dood, bo die grond is die gras verbleik, die grasse het hulle dooie kleur, maar onder die grond lewe hulle. Ons kan dit nie sien nie, maar hulle is nog hulle ou self. Die ryp en koue het die gras wat bo is net skade aangedoen, en dit verniel.

Hoeveel keer is dit nie so met die mens ook nie. Ons buite kant lyk opgebruik, lyk of ons paaie geloop het wat vol sinkplaat was. Al die plooie en kreukels op ons gesigte en hande maak dat mense twee keer na ons kyk. Jy kan amper dit in hulle oë en lyftaal beleef. Maar hul weet nie ten spyte van hoe ek lyk wat was my groei in my binne kant nie. Dat al die plooie en kreukels my met ‘n wenpad gelos het nie. Dat sonder dit het ek nie geestelik gegroei in my lewe nie. Sonder dit was ek nie die mens wat ek vandag is nie.

Dan kan ek weer die selfde sê van mense wat met seer en pyn geleef het elke dag van hulle lewe. Nie ‘n pil of behandeling het dit weg gevat nie. Nie ‘n glimlag of ‘n verrassing het dit verminder nie.

Nee dit was daar dag en nag, 24/7. As ons Vader dan besluit om hulle te kom haal is dit ‘n splinter nuwe lewe vir hulle daar waar hulle aan Sy voete is. Hulle is genees van alles. Hulle kan dan weer hulle self wees. Hulle kan loop, hulle kan sien, hulle pyn en lyding is vir altyd verby.

Of dit my hoendertjie is was seer gekry het en ek nie kan sien waar dit is nie, of dit die gras is wat duidelik winter belewe, of dit ek is wat olies moet aansmeer vir al my plooie en kreukels en of dit iemand is wat ten volle kan lewe as ons Vader hulle kom haal het. Almal van ons het daardie deeltjie wat net hy of sy van bewus is. Wat niemand anders van weet nie. Dit is amper soos dag en nag. As jou dag omgeruil is en dit voel soos nag.

Ek weet nie wie en wat jy is nie. Maar iewers is jy ook daar buite. Ek het hierdie laaste paar weke geleer dat ‘n mens nie alleen is met wat jy ook al veg in jou lewe nie. Mense bid vir jou, waarvan jy nie eers bewus is van nie, jy kry ‘n boodskap van iemand wat jy nie ken of per toegeval raak lees of hoor. Ons verloor partykeer ons spore, want ons wil alles self doen.

Gee oor, raak rustig en sien raak wat jy mis. Vat iemand se hand en bid saam. Daardie innerlik krag wat gebed gee kan berge versit. Harte sag maak. Vergifnis bekom. Gee liefde. Maak vrede. Sê ek is lief vir jou.  Voor dat dit te laat is. Vir ewig.